Undang-undang Negeri dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang persekutuan boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam

• Perihal

  • Di samping melindungi kebebasan beragama, peruntukan dalam Perkara 11 juga turut membezakan antara mengamalkan dan mengembangkan agama. Ini menampakkan kebebasan beragama seperti yang diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan tidak bersifat mutlak
  • Perkara 3 Perlembagaan Persekutuan telah menjelaskan bahawa agama Islam adalah agama rasmi namun agama-agama lain masih boleh dianuti dan diamalkan sebagai sebahagian daripada hak asasi manusia disisi perlembagaan negara. Namun begitu berbanding agama lain, agama Islam boleh dikatakan diberi keistimewaaan dan perlindungan yang tersendiri.
  • Perkara 11(4) menegaskan bahawa penyebaran agama selain daripada agama Islam kepada orang Islam adalah dilarang sama sekali terutamanya dari segi penyebaran dakwah.  Selain itu,peruntukan ini juga secara tidak langsung memberi kuasa kepada kerajaan negeri atau kerajaan persekutuan untuk mengubal undang-undang bagi mengawal atau menyekat penganut agama bukan Islam menyebarkan atau mengembangkan ajaran serta kepercayaan mereka kepada orang Islam.
  • Berdasarkan kuasa tersebut, maka kerajaan-kerajaan negeri boleh meluluskan undang-undang untuk mengawal pengembangan agama bukan Islam kepada orang Islam. Hampir kesemua negeri di Malaysia mempunyai Enakmen khas yang mengawal penyebaran dakwah kepada orang Islam, kecuali Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Sabah, Sarawak, Melaka dan Pulau Pinang.
  • Antara Enakmen yang digubal oleh kerajaan negeri ialah Enakmen Kawalan dan Sekatan (Pengembangan Agama Bukan Islam) Terengganu, 1980 (Enakmen No 1/1980); Enakmen Kawalan dan Sekatan (Pengembangan Agama Bukan Islam) Selangor, 1988 (Enakmen No 1/1998); dan Enakmen Kawalan dan Sekatan (Pengembangan Agama Bukan Islam) Johor, 1991 (Enakmen No 2 /1991). Perkataan ‘Agama bukan Islam’ yang digunakan didalam enakmen ini ditafsirkan sebagai meliputi agama-agama seperti Kristian, Hindu, Buddha, Sikh atau apa-apa variasi, versi, bentuk atau cabang mana-mana agama tersebut.
  • Antara kesalahan yang tertakluk di bawah Enakmen Ugama Bukan Islam (Kawalan Pengembangan di kalangan orang Islam) 1988 ialah;

  • Seseorang yang memujuk, mempengaruhi, atau menghasut orang beragama Islam supaya mengubah keimanan.Kesalahan ini merujuk kepada apa-apa aktiviti yang boleh mempengaruhi atau menghasut atau memujuk orang Islam supaya cenderung atau mengubah kepercayaan kepada agama yang bertentangan dengan agama Islam atau meninggalkan agama Islam. Apa-apa aktiviti ini boleh ditafsirkan secara umum, iaitu sama ada secara lisan atau bertulis dengan tujuan untuk menyebarkan ajaran agama bukan Islam; seksyen 4

  • Seseorang yang menyuruh, menyebabkan, memujuk, mempengaruhi, menghasut, menggalakkan atau membiarkan seseorang beragama Islam di bawah umur 18 tahun supaya menerima ajaran agama bukan Islam, atau supaya dia menyertai apa-apa istiadat, perbuatan menyembah, atau aktiviti keagamaan agama bukan Islam atau aktiviti yang dianjurkan untuk faedah suatu agama bukan Islam, maka ia adalah satu kesalahan yang boleh dikenakan denda sebanyak RM10,000 atau penjara selama tempoh satu tahun atau kedua-duanya; seksyen 5

  • Seseorang yang mendekati orang Islam bertujuan mendedahkannya kepada apa-apa ucapan, pertunjukan, mengunjungi, mengatur, berusaha mengadakan suatu perjumpaan dengannya, atau menghubungi dengan telefon, bagi maksud mendedahkan orang itu kepada apa-apa ucapan atau pertunjukan mengenai agama bukan Islam, juga adalah kesalahan yang boleh dikenakan denda sebanyak RM5,000 atau penjara selama tempoh enam bulan atau kedua-duanya; seksyen 6

  • Seseorang yang menghantar, menyerahkan, menyebabkan dihantar, diserahkan kepada seorang lain yang beragama Islam di dalam atau di luar negeri, atau dari luar negeri, menghantar atau menyerahkan kepada seorang yang beragama Islam di dalam negeri, apa-apa terbitan mengenai agama bukan Islam, atau bahan iklan bagi terbitan itu, yang mana tidak diminta oleh orang itu, juga adalah melakukan kesalahan yang boleh dikenakan denda RM3,000 atau penjara selama tempoh tiga bulan atau kedua-duanya;seksyen 7

  • Seseorang yang membahagi-bahagikan di suatu tempat awam, apa-apa terbitan mengenai agama bukan Islam, menyerahkan salinan terbitan itu kepada seorang Islam, juga adalah melakukan kesalahan yang boleh dikenakan denda sebanyak RM1,000; seksyen 8

  • Seseorang yang membuat apa-apa tulisan yang diterbitkan dalam apa-apa ucapan atau pernyataan terbuka, atau dalam suatu perhimpunan yang dirancang, atau dalam pernyataan yang diterbit atau disiarkan, menggunakan mana-mana perkataan yang khusus untuk umat Islam sebagaimana disenaraikan dalam Bahagian I (Jadual) Enakmen itu, atau terbitan atau virasinya, menyatakan atau memperihalkan sesuatu fakta, kepercayaan, idea, konsep, perbuatan, aktiviti, perkara, atau hal mengenai atau berkaitan dengan sesuatu agama bukan Islam adalah suatu kesalahan yang boleh dikenakan denda sebanyak RM1,000; seksyen 9

  • Semua kesalahan-kesalahan di bawah Enakmen ini hendaklah disifatkan sebagai kesalahan-kesalahan boleh tangkap (seizable offence) bagi maksud Kanun Prosedur Jenayah, yakni  pegawai yang diberi kuasa boleh menyiasat kesalahan di bawah undang-undang ini dan boleh menangkap tanpa waran mana-mana orang yang disyaki telah melakukan mana-mana kesalahan itu. Kes-kes berkenaan akan dibicarakan oleh seorang Majistret.
  • Undang-undang kawalan pengembangan agama bukan Islam tersebut bukan sahaja boleh dikenakan terhadap bukan Islam, tetapi juga boleh dikenakan ke atas orang Islam yang bersekongkol dengan bukan Islam menyebarkan dakyah agama mereka.  Orang Islam juga boleh didakwa menurut Seksyen 10 Enakmen Jenayah Syariah negeri, iaitu kesalahan menghina atau menyebabkan agama Islam dipandang hina, yang jika disabitkan boleh didenda tidak melebihi RM5000.00 atau dipenjarakan selama tempoh tidak melebihi tiga tahun atau kedua-duanya.

Kes-kes berkaitan

PP Dalam lwn Krishnan a/l Muthu -

mangsa seorang wanita Melayu telah berkenalan dan bercinta selama tujuh tahun dengan tertuduh yang sudah pun beristeri. Apabila mangsa tidak mempunyai tempat tinggal, beliau memohon kepada tertuduh dan isteri untuk tinggal bersama. Semasa tinggal dengan tertuduh dan isterinya itu, mangsa pernah diugut supaya keluar dari agama Islam dan memeluk agama Hindu. Mangsa juga pernah disuruh bersumpah dengan kuil Hindu dan dilarang mendirikan solat. Tertuduh yang dihadapkan ke mahkamah di bawah seksyen 4(2)(i) Enakmen Kawalan dan Sekatan Pengembangan Agama-agama Bukan Islam Negeri Pahang 1989 kemudian disabitkan kesalahan dan dikenakan hukuman denda RM1,500 dan penjara 20 hari.

Sulaiman Bin Takrib V Kerajaan Negeri Terengganu, Kerajaan Malaysia, Intervener And Another Application [2009] 2 CLJ 54 -

pempetisyen, seorang Muslim didakwa dengan kesalahan di bawah seksyen 10 dan seksyen 14 Jenayah Syariah Kesalahan (Takzir) (Terengganu) 2001 (Terengganu Enakmen). Dia didakwa mengikut Seksyen 10 adalah bertindak menghina pihak berkuasa agama dengan mengingkari fatwa mengenai pengajaran dan kepercayaan Ayah Pin yang telah dinyatakan dalam Warta Kerajaan Negeri Terengganu pada 1997/04/12. Pertuduhan itu telah dirangka di bawah seksyen 14 kerana memiliki VCD, yang mengandungi kandungan bertentangan dengan Hukum Syariah.

Fathul Bari bin Mat Jahya & Anor v Majlis Agama Islam Negeri Sembilan & Anor [2012] 4 CLJ 717 -

pempetisyen pertama didakwa di Mahkamah Rendah Syariah Negeri Sembilan bagi kesalahan di bawah seksyen 53 (1) Enakmen Jenayah Syariah (Negeri Sembilan) 1992 kerana mengadakan ceramah agama tanpa "tauliah", manakala pempetisyen kedua didakwa bersubahat dengan kesalahan itu. Kedua-dua pempetisyen mencabar kesahihan dan perlembagaan bahagian seksyen 53. Ia telah berhujah bahawa seksyen 53 tidak sah kerana melanggar Perkara 74 (2) dan item 1 Senarai Negeri, Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan dan Seksyen 53 tidak termasuk dalam item 1, oleh itu Mahkamah Syariah Negeri Sembilan tidak mempunyai bidang kuasa untuk membicarakan kesalahan di bawah seksyen tersebut. Mereka juga berhujah bahawa mengajar ajaran agama Islam tanpa "tauliah" bukan suatu kesalahan terhadap rukun-rukun atau ajaran Islam dan Badan Perundangan Negeri melebihi telah kuasa perundangan apabila ia mengubal seksyen 53 dan menjadikan ia seperti ini suatu kesalahan. Arifin Zakaria CJ, bercakap bagi pihak Mahkamah Persekutuan mengatakan bahawa tujuan seksyen 53 Enakmen Negeri Sembilan adalah untuk melindungi integriti "aqidah", "syariah" dan "Akhlak" yang menjadi asas ajaran agama Islam. Keperluan tauliah adalah perlu untuk memastikan bahawa hanya orang yang berkelayakan untuk mengajar agama sahaja dibenarkan untuk berbuat demikian. Ini adalah langkah yang untuk menghentikan penyebaran ajaran sesat di kalangan orang Islam. Ia adalah diterima umum bahawa ajaran sesat di kalangan orang islam adalah kesalahan terhadap ajaran Islam. Oleh itu,  Badan Perundangan Negeri Sembilan telah bertindak dalam kuasa perundangannya dalam menggubal seksyen 53 Enakmen Negeri Sembilan itu.

Zi Publications Sdn Bhd & Anor lwn Kerajaan Negeri Selangor; Kerajaan Malaysia & Anor (Intervener) [2015]8 CLJ 621 -

pempetisyen pertama ialah penerbit kepada ZI Publications Sdn Bhd. Pempetisyen kedua, bernama Mohd Ezra Mohd Zaid merupakan pemegang saham majoriti syarikat itu. Pada bulan Mei 2012, pempetisyen pertama menerbitkan sebuah buku "Allah, Kebebasan memberi Cinta "(Kitab), terjemahan buku Melayu “Allah, Cinta dan Liberty " ditulis oleh penulis Kanada, Irshad Manji. Pada 29 Mei 2012, Bahagian Penguatkuasa Islam Selangor, Jabatan Hal Ehwal menyerbu pejabat pempetisyen pertama dan merampas 180 naskhah kitab kerana disyaki melakukan kesalahan di bawah seksyen yang dipersoalkan. Oleh itu pada 7 Mac 2013, pempetisyen kedua didakwa Mahkamah Syariah Selangor di bawah Akta Kesalahan Dengan seksyen menjadi persoalan. Oleh itu, petisyen telah difailkan oleh para Pemohon memohon satu deklarasi bahawa seksyen yang dipersoalkan adalah tidak sah kerana SSLA tidak mempunyai kuasa untuk menggubal undang-undang tersebut. Pemohon mempersoalkan isu-isu berikut kepada Mahkamah: -

a) Adakah SSLA mempunyai kuasa untuk menggubal undang-undang yang menyekat atau mempunyai potensi untuk menyekat kebebasan bersuara (Isu Pertama);

b) Sebagai alternatif, Sama ada SSLA boleh menggubal seksyen yang dipersoalkan berlawanan dengan Bahagian II Perlembagaan Persekutuan (Isu Kedua)

c) Sama ada kuasa Parlimen untuk menggubal undang-undang berhubung dengan perkara dalam Senarai Negeri hanya boleh dilaksanakan dalam Keadaan di dalam Perkara 76  (1) (a) (b) dan (c) Perlembagaan Persekutuan (Isu Ketiga).

Menteri Dalam Negeri & Ors V. Titular Roman Catholic Archbishop Of Kuala Lumpur -

Pada tahun 2009, 16 Feb; Gereja Roman Katolik diketuai Ketua Paderi Murphy Pakiam memfailkan permohonan semakan semula kehakiman di Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur bagi mendapatkan perisytiharan bahawa keputusan Kementerian Dalam Negeri melarangnya menggunakan kalimah 'Allah' dalam majalah mingguan itu adalah bercanggah dengan undang-undang. The Herald, yang diterbitkan dalam empat bahasa, menggunakan kalimah 'Allah untuk merujuk kepada Tuhan dalam edisi bahasa Malaysianya untuk bacaan penganut Katolik di Sabah dan Sarawak. Gereja Roman Katolik, antara lain, memohon perisytiharan bahawa:

a) Ia mempunyai hak di sisi perlembagaan untuk menggunakan kalimah 'Allah' dalam The Herald kerana adalah menjadi haknya, seperti agama selain Islam, untuk mengamalkan agama masing-masing secara aman.

b) Perkara 3(1) Perlembagaan Persekutuan tidak memberi kuasa kepada responden untuk melarang pemohon daripada menggunakan kalimah 'Allah' dalam The Herald.

c) Ia mempunyai hak di sisi perlembagaan untuk menggunakan kalimah 'Allah' dalam penerbitan mingguan itu, sama seperti ia mempunyai hak untuk bebas bersuara dan memberi pendapat.

d) Ia mempunyai hak di sisi perlembagaan untuk menggunakan kalimah 'Allah' dalam The Herald, sama seperti hak untuk bebas beragama dan mengurus hal ehwal agama sendiri.

e) Ia mempunyai hak di sisi perlembagaan untuk menggunakan kalimah 'Allah' dalam  The Herald, sama seperti hak untuk memberi pendidikan tentang Katolik dan Kristian

f) Akta Mesin Cetak dan Penerbitan 1984 tidak memberi kuasa kepada responden untuk melarang pemohon menggunakan kalimah 'Allah' dalam The Herald.

g)Kalimah 'Allah' bukan eksklusif untuk Islam.

Pada 31 Dis; Mahkamah Tinggi, ketika meluluskan permohonan semakan semula kehakiman oleh Gereja Roman Katolik itu, mengisytiharkan bahawa keputusan Kementerian Dalam Negeri melarang The Herald menggunakan kalimah 'Allah' dalam penerbitan bahasa Malaysianya, yang khusus untuk bacaan penganut Kristian di Sabah dan Sarawak, adalah salah di sisi undang-undang, batal dan tidak sah Pada tahun 2010, 4 Jan; Kementerian Dalam Negeri dan kerajaan memfailkan rayuan di pejabat pendaftar Mahkamah Rayuan untuk mengetepikan keputusan Mahkamah Tinggi itu. Kemudiannya pada 6 Jan; Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur menangguhkan pelaksanaan perintah terdahulu yang membenarkan majalah itu menggunakan kalimah 'Allah' berikutan persetujuan Kementerian Dalam Negeri dan Ketua Paderi Roman Katolik atas alasan untuk kepentingan negara. Pada tahun 2013, 10 Sept; Mahkamah Rayuan mendengar rayuan Kementerian Dalam Negeri dan kerajaan berhubung keputusan Mahkamah Tinggi.

Pada 14 Okt; Mahkamah Rayuan diketuai Hakim Mahkamah Persekutuan Datuk Seri Mohamed Apandi Ali sebulat suara meluluskan rayuan kerajaan untuk melarang The Herald daripada menggunakan kalimah 'Allah'. Mahkamah itu mengetepikan keputusan Mahkamah Tinggi pada 2009 yang membenarkan The Herald menggunakan kalimah 'Allah'.

Hakim Mohamed Apandi, yang mengetuai panel tiga anggota, berkata mahkamah mendapati kalimah 'Allah' tidak pernah menjadi bahagian penting dalam amalan kepercayaan agama Kristian. Katanya dengan mengambil fakta sejarah dan keagamaan, beliau tidak menemukan sebarang sebab munasabah kenapa Ketua Paderi Roman Katolik Kuala Lumpur "berkeras" untuk menggunakan kalimah 'Allah' dalam penerbitan mingguan itu.

Manakala Abdul Aziz Rahim HMR pula menyatakan bahawa Fasal 11(4) adalah bagi melindungi Islam sebagai agama Persekutuan serta melindunginya dari ancaman kegiatan-kegiatan dakwah oleh agama-agama lain terhadap pengikut-pengikut agama Islam. Kedudukan Islam sebagai agama Persekutuan telah meletakkan obligasi ke atas pihak berkuasa untuk mengembang dan melindungi Islam serta kesuciannya. Oleh itu, tiada apa pun yang tidak munasabah atau tidak relevan bagi Menteri untuk mengambilkira Islam sebagai agama Persekutuan di bawah fasal 3(1) dan sekatan terhadap pendakwahan di bawah fasal 11(4) apabila mengenakan syarat yang dipertikai terhadap penerbitan the Herald. Tiada apa yang tidak berperlembagaan mengenainya.  Larangan oleh Menteri hanya menyentuhi penggunaan perkataan 'Allah' untuk Tuhan di dalam the Herald. Perkataan 'Allah' bukanlah bahagian penting dan isi agama Kristian. Larangan dengan itu tidak boleh dikata tidak berperlembagaan atau melarang responden, yang mewakili masyarakat Kristian, dari mengamalkan agama mereka. Larangan adalah konsisten dengan obligasi Menteri untuk mengambilkira Islam sebagai agama Persekutuan di bawah fasal 3(1) dan perlindungannya di bawah fasal 11(1).

Bagi Mohd Zawawi Salleh HMR pula berpendapat jika perkataan 'Allah' digunakan dalam versi Bahasa Melayu the Herald bagi merujuk kepada Tuhan, akan wujud risiko salahnyata mengenai Tuhan dalam agama Kristian sendiri, kerana konsep Tuhan dalam agama Kristian seperti yang terlambang oleh konsep triniti adalah secara mutlak dan sepenuhnya berbeza dari konsep 'Allah' dalam Islam. Dengan lain perkataan, kemungkinan wujudnya kekeliruan bukan terhad kepada orang-orang Islam sahaja tetapi mencakupi juga penganut-penganut Kristian sendiri.